Het is moeilijk een Nederlandse gemeenschap te vinden die niet het verlies van een van haar burgers heeft meegemaakt. Voor velen zal dit de laatste keer zijn dat zij afscheid moeten nemen. Daarom zijn begrafenissen zo belangrijk in onze cultuur. We geven mensen niet alleen de gelegenheid om afscheid te nemen van hun dierbaren, maar tonen ook respect voor hen en hun nagedachtenis. De manier waarop wij iemands leven vieren en het soort afscheid dat wij hem geven, geeft aan hoeveel wij anderen waarderen en hoeveel zij voor onze gemeenschap betekenden. Er zijn veel verschillende tradities die gepaard gaan met het creëren van een geweldige begrafenis met zoveel details, van het kleden van de overledene in ceremoniële kleding tot het opzetten van tenten buiten de kerk voor extra gasten. Zo ook toen de in Bloemendaal geboren Willem van der Vlugt op 4 augustus 2017 op 91-jarige leeftijd overleed. Hij werd op 18 augustus begraven op begraafplaats Blaricum bij Zoetermeer, waar zijn vrouw en kinderen aanwezig waren, evenals andere mensen die hem zijn hele leven hadden gekend – waaronder familieleden van beide kanten van zijn ouders, die bijna 70 jaar getrouwd waren. In dit artikel worden enkele van deze details over de begrafenis van Van der Vlugt toegelicht en krijgt u meer informatie over dit gebruik dan u tot nu toe wellicht wist.
De begrafenisstoet
De rouwstoet begint bij de woning van de overledene en volgt dezelfde route als de rouwkoets. Zo kunnen de familie en vrienden van de overledene de hele weg met de koets meelopen. De dragers dragen de kist en volgen dezelfde route als de rouwstoet. Een uitvaart in Blaricum kan heel erg mooi zijn, door de natuur en de rust die er is.
Tijdens de stoet lopen de rouwenden achter de kist, die meestal door dragers wordt gedragen. Traditioneel dragen drie mannen de kist en lopen één of twee anderen achter hen aan. Soms, als de kist groot genoeg is, lopen meerdere rouwenden achter de kist. Op de begraafplaats stopt de stoet bij het graf en de rouwenden breken de gelederen en gaan naar hun auto of huis om definitief afscheid te nemen.
De dienst en kleding
Bij veel Nederlandse uitvaartdiensten dragen mannen een pak met stropdas, terwijl vrouwen een pak en een zwarte jurk dragen. Het is gebruikelijk om de overledene te kleden in een pak met stropdas, wit overhemd en een zwart pak. De familie van de overledene kleedt de overledene vaak in een pak en stropdas van dezelfde kleur als de jurk die de overledene bij leven droeg, als teken van respect.
Nederlandse uitvaartdiensten worden gehouden in een kerk, met buiten de kerk een rouwkamer waar rouwenden kunnen wachten. In de kerk wordt de dienst in het Nederlands gehouden, met rouwliederen die uitdrukking geven aan het leven van de overledene, de ambities van de persoon en de verbondenheid met de gemeenschap. De dienst kan één of twee uur duren.
Conclusie
Natuurlijk zijn niet alle tradities in elke Nederlandse gemeenschap hetzelfde, maar ze zijn allemaal gebaseerd op dezelfde gebruiken en tradities. In sommige gemeenschappen volgt de rouwstoet een specifieke route, terwijl hij in andere gemeenschappen op dezelfde plaats wordt gehouden als de dienst. En in alle gemeenschappen vindt de afscheidsmaaltijd buiten de kerk plaats. Hoewel begrafenissen in elke gemeenschap anders zijn, zijn er enkele tradities die in het hele land gemeenschappelijk zijn. De laatste daarvan is het gebruik van tenten buiten de kerk voor extra gasten die de begrafenis willen bijwonen. Of een begrafenis nu traditioneel is of niet, het zijn allemaal ceremonies die respect tonen voor de persoon die is overleden. Daarom zijn begrafenissen zo belangrijk in onze cultuur.